Aγαπητοί φίλοι και φίλες,
Σύντροφοι και συντρόφισσες,
Σας ευχαριστούμε που βρισκόσαστε σήμερα εδώ μαζί μας. Στην πρώτη ανοικτή συγκέντρωση του Συνασπισμού της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας μετά το Συνέδριό μας που μας έδωσε την εντολή:
Γνωρίζουμε ότι οι στόχοι αυτοί δεν είναι εύκολοι. Ότι μπορεί να γευθούμε το κρασί της επιτυχίας. Ότι μπορεί να πιούμε και το ξύδι της αποτυχίας, σε μια εποχή δύσκολη, όπου οι αδράνειες έχουν εγκατασταθεί στην κοινωνία. Όπου ο λόγος μας φιλτράρεται σε πολλά μέσα μαζικής ενημέρωσης. Όπου οι δυνάμεις συντήρησης κυριαρχούν και επιτίθενται σε παγκόσμιο επίπεδο.
Σε κάθε περίπτωση όμως θα προσπαθήσουμε να κρατήσουμε ακέραιη την τιμή και την αξιοπρέπεια της Αριστεράς, να διαφυλάξουμε τις αξίες και τις ιδέες της, να τις παραδώσουμε στις επόμενες γενιές.
Στον τύπο σημειώθηκε ότι η ημέρα που διοργανώνουμε τη σημερινή μας εκδήλωση συμπίπτει με τη γιορτή ενός αγίου.
Είναι δύσκολο να βρεις μια ήμέρα του χρόνου που να μη εορτάζεται ένας άγιος, που να μη έχουν κάποια σημαντική ενασχόληση και δραστηριότητα οι μητροπολίτες μας. Ακόμα και στις 14 Φλεβάρη, που το εορτολόγιο περιλαμβάνει τον άγνωστο και σεμνό όσιο Αυξέντιο, που δεν προσφέρεται για ιδιαίτερους πανηγυρισμούς και τελετές, εισάγουμε δωρεάν από το εξωτερικό τον 'Αγιο Βαλεντίνο για να κινηθεί η αγορά.
Το δικό μας μυαλό όμως είναι αλλού. Σε άλλη χρονική σύμπτωση.
Σε εκείνο το δραματικό τριήμερο πριν ακριβώς εξήντα χρόνια. Που σφράγισε την ιστορία της πατρίδας μας στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Που έμεινε στην ψυχή εκείνης της γενιάς ανεξίτηλη, εφόρου ζωής.
12 Φεβρουαρίου του 1945 υπογράφεται η Συμφωνία της Βάρκιζας.
15 Φεβρουαρίου του 1945 εκδίδεται η Προκήρυξη της ΚΕ του ΕΛΑΣ "Προς τους Αξιωματικούς, Καπετάνιους και Μαχητές του ΕΛΑΣ, ΕΑΜ και Εθνικής Πολιτοφυλακής" που υιοθετεί τη Συμφωνία.
Και στις 16 Φεβρουαρίου 1945 εκδίδεται η Ημερήσια Διαταγή του Στρατηγού Σαράφη και του 'Αρη Βελουχιώτη με την οποία ανακοινώνεται η διάλυση του ΕΛΑΣ. "Δώσατε άφθονο το αίμα σας για την επιτυχία της απελευθέρωσης. Να είστε υπερήφανοι για το έργο σας και να έχετε ήσυχη τη συνείδησή σας ότι κάνατε το καθήκον σας προς την Πατρίδα. Γυρίζοντας στα σπίτια σας πρέπει να είστε οι καλύτεροι και να εξακολουθήσετε ειρηνικά εργαζόμενοι για την ευτυχία σας, την πλήρη αποκατάσταση των λαϊκών ελευθεριών ώστε να καταστεί δυνατό με την απόφαση του λαού να γίνει η πατρίδα μας κράτος συγχρονισμένο και ευτυχισμένο και πολιτικά πραγματικά δημοκρατικό".
Σε ποια σπίτια τους; Ποια ευτυχία; Ποια δημοκρατική πατρίδα;
Οι περιπέτειες των μοναχών, των κατασκόπων, των εμπόρων όπλων, οι προσωπικές τηλεφωνικές συνομιλίες μητροπολιτών με την παρέα τους δεν άφησαν τηλεοπτικό χρόνο να δείξουν εκείνη τη μοναδική κινηματογραφική σκηνή που περισσότερο από κάθε μελέτη, περισσότερο από κάθε ιστορική ανάλυση, περισσότερο από κάθε πολιτική τοποθέτηση αποδίδουν τα πεπρωμένα της Αριστεράς τον 20ο αιώνα.
Οι μαχητές της αντίστασης ενάντια στο ναζισμό, νέα παιδιά, γενειοφόροι αγωνιστές, η γενιά του Γοργοπόταμου, κλαίγοντας όπως μόνο οι ομηρικοί ήρωες ήξεραν να κλαίνε, να παραδίνουν μέσα σε απόγνωση τα όπλα τους στο καθεστώς της αγγλοκρατίας.
Αυτά τα αποστεωμένα από τις κακουχίες της κατοχής και του βουνού πρόσωπα είναι οι δικές μας βυζαντινές τοιχογραφίες. Είναι οι δικοί μας 'Αγιοι.
Στο ίδιο εικονοστάσι είναι και οι Λαμπράκηδες που πριν λίγες μέρες τιμήσαμε τα 40 χρόνια από την ίδρυσή τους.
Σύντροφε Λεωνίδα, σύντροφε Μανόλη, σύντροφε Κώστα, σύντροφε Μπάμπη, σύντροφε Χαρίλαε,
Εμείς δεν ξεχνάμε.
Δεν ξεχνάμε.
Δεν ξεχνάμε τους μάρτυρες από τα περασμένα χρόνια. Δεν ξεχνάμε ότι η αριστερά υπήρξε ένα μεγάλο κοινωνικό και ιδεολογικό ρεύμα στη χώρα μας όλο τον εικοστό αιώνα. Δεν ξεχνάμε τη μεγάλη προσφορά της για την κοινωνική προκοπή και τη δημοκρατία. Δεν ξεχνάμε τα μοιραία ατοπήματα, όπως το να διαχωρίζεται ο σοσιαλισμός από την ελευθερία ή το να ακολουθούνται άκριτα αντιλήψεις διεθνών κέντρων. Δεν ξεχνάμε την κατάρρευση του διεθνούς σοσιαλιστικού εγχειρήματος.
Έχουμε το παρελθόν μας. Έχουμε το παρόν μας. Έχουμε το μέλλον μας.
Μερικοί νομίζουνε ότι η αριστερά έχει αφήσει κάποια μικρά κομματικά ιστορικά σχήματα, τα οποία θα μπορούσανε να είναι χρήσιμα ώστε να διαμορφωθεί ένα ετερογενές άθροισμα με κρατικοδίαιτους "σοσιαλιστές", νεοφιλελεύθερους συντηρητικούς, ώστε το ένα σχήμα του δικομματισμού να παλινορθωθεί σε βάρος του άλλου.
Λάθος πόρτα χτυπούν.
Δεν έχουν καταλάβει τίποτε ούτε από την ιστορία μας. Ούτε από την πολιτική σκέψη μας. Ούτε από την ψυχή μας.
Ο 21ος αιώνας έχει τη δική του Αριστερά. Μόνο που θα είναι μια Αριστερά πιο πονεμένη κι έτσι πιο σοφή. Δεμένη άρρηκτα με την ελευθερία και τη δημοκρατία, χωρίς τις οποίες ο σοσιαλισμός μεταλλάσσεται σε βαρβαρότητα. Με ισχυρή μνήμη, χωρίς να αφήνει τη λήθη να διαλύει τα πάντα, όχι για να κοιτάζει πίσω, αλλά για να φεύγει τολμηρά μπροστά, στις νέες προκλήσεις.
Όχι μόνο στην Ελλάδα. Αλλά σε όλο τον κόσμο.
Αυτό είναι το μήνυμα που παίρνει κανείς από το Πόρτο Αλέγκρε. Την οικουμενική συγκέντρωση των κινημάτων, της οικολογίας, της Αριστεράς, την τελευταία σύνοδο του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ.
Πρώτα από όλα γιατί ο χώρος της Λατινικής Αμερικής είναι ένα πεδίο δράσης της Αριστεράς.
Κανείς δεν μπορεί να λησμονήσει τον ακραίο τρόπο που εκδηλώνονται οι κοινωνικές αντιθέσεις. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τις "φαβέλες" του Πόρτο Αλέγκρε ή του Ρίο ντε Τζανέιρο. Τις ακυβέρνητες πολιτείες, πάνω στους λόφους, μέσα στις ίδιες τις μεγαλουπόλεις, με τα εκατομμύρια πληθυσμό, με παραπήγματα από τούβλα, λαμαρίνα και χαρτόνια, με οικογένειες που δεν διαθέτουν ένα πιάτο φαΐ την ημέρα, με σμήνη παιδιών χωρίς οικογένεια να γυρίζουν όπως οι αγέλες των αδέσποτων σκυλιών, με το ΑIDS σε κάθε γωνία, με μόνη εξουσία μέσα σε αυτόν τον αδυσώπητο και τραχύ χώρο τους βαρόνους της ηρωίνης και της κοκαΐνης.
Αυτά έχει επιφυλάξει για τη Λατινική Αμερική η παγκοσμιοποίηση της αδικίας, της ληστρικής εκμετάλλευσης από τις ΗΠΑ, των δεκαετιών με τις στρατιωτικές χούντες τύπου Πινοσέτ, των στρατιωτικών επεμβάσεων, των πολυεθνικών στον κλάδο των τροφίμων.
Την ίδια στιγμή η Λατινική Αμερική είναι το πεδίο όπου η Αριστερά έχει τις μεγαλύτερες κατακτήσεις και σε κυβερνητικό επίπεδο. Στη Βενεζουέλα η κυβέρνηση Τσάβες άντεξε και το πραξικόπημα και τις διαδηλώσεις με τις κατσαρόλες και το δημοψήφισμα. Στην Ουρουγουάη το μέτωπο των ριζοσπαστικών δυνάμεων υπήρξε ο νικητής των προεδρικών εκλογών πριν λίγους μήνες. Στην Αργεντινή και στη Βραζιλία μέσα από δισταγμούς βέβαια και παλινδρομήσεις δίνεται ακόμη η μάχη για εναλλακτικές επιλογές στον παγκόσμιο νεοφιλελευθερισμό. Είναι σημαντικά τα διατάγματα του Πρόεδρου Λούλα για τη διατήρηση 2 εκατομμυρίων εκταρίων στον Αμαζόνιο, την αποπομπή των μεγάλων εταιριών ξυλείας όπως η Madernote, την προστασία των κοινοτήτων του δάσους, κρατώντας ως παγκόσμια κληρονομιά για την οικολογική ισορροπία τα δάση των βροχών.
Γνωρίζουμε ότι όλα αυτά δεν πρέπει να είναι παρένθεση όπως υπήρξαν πολλές φορές στο παρελθόν. Γνωρίζουμε ότι όσο πιο ευρεία είναι η συνείδηση της αριστεράς ως παγκόσμιου υποκειμένου, όσο πιο εύκολα η σκέψη μας διασχίζει τα εθνικά σύνορα, όσο πιο ανοικτός είναι ο διάλογος των ριζοσπαστικών δυνάμεων σε πλανητικό επίπεδο, όσο πιο ισχυρή είναι η αλληλεγγύη μας, τόσο μεγαλύτερες είναι οι δυνατότητες μακροημέρευσης των λαϊκών αυτών εγχειρημάτων.
Ας κλείσουμε τον δρόμο στις επεμβάσεις, τη στρατοκρατία, τη φωτιά και την καταστροφή από τις σημερινές ΗΠΑ και τους συμμάχους της.
Φτάνει το Ιράκ. Φτάνουν οι δεκάδες χιλιάδες ιρακινοί νεκροί. Φτάνουν οι εκατοντάδες αμερικανοί νέοι που επιστρέφουν στις οικογένειές τους μέσα σε φέρετρα. Φτάνουν οι εκατοντάδες φυλακισμένοι στο Αμπού Γκράιμπ και στο Γκουαντανάμο που δοκίμασαν τα πιο σατανικά σεξουαλικά βασανιστήρια και τη στέρηση κάθε δικαιώματός τους.
Δεν πρέπει να γίνει το Ιράν νέο Ιράκ. Δεν πρέπει να γίνει ο Τσάβες Αλλιέντε της δεκαετίας μας.
Ας δώσουμε τη δική μας μάχη για μια άλλη παγκοσμιοποίηση. Της δικαιοσύνης. Της ισότητας. Της δημοκρατίας. Της εξάλειψης της φτώχειας. Της εξάρθρωσης του αναλφαβητισμού, της παιδικής θνησιμότητας, της υπερχρέωσης των πιο αδύναμων χωρών. Των γυναικείων δικαιωμάτων. Της ειρηνικής συνύπαρξης πολιτισμών και θρησκειών. Της ανεκτικότητας.
Διάλογος - συντονισμός - ενότητα στη δράση: Αυτό είναι το κεντρικό μήνυμα από το Πόρτο Αλλέγκρε και το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ.
Στη διαμόρφωση αυτού του οικουμενικού μηνύματος ο Συνασπισμός είναι και θα είναι παρών. Όσο μικρές κι αν είναι οι δυνάμεις μας.
Με τον ίδιο τρόπο συμμετέχουμε στο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ. Και ετοιμαζόμαστε με τις άλλες συνεργαζόμενες δυνάμεις να διοργανώσουμε στην Αθήνα την επόμενη σύγκλησή του σε ένα χρόνο σχεδόν από σήμερα.
Ας αξιοποιήσουμε αυτή την ευκαιρία για να εμβαθύνουμε τα οικουμενικά και ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά της σκέψης μας. Για να συναντηθούμε και με άλλες δυνάμεις στη χώρα μας με παρόμοιες ευαισθησίες όπως εμείς. Για να δημιουργήσουμε ένα πεδίο ελευθερίας και δράσης για την ελληνική νεολαία.
Μερικοί βέβαια μας κατηγορούν: Δυστυχώς είστε μια δύναμη με ευρωπαϊκό προσανατολισμό.
Η απάντησή μας είναι: Ευτυχώς είμαστε μια δύναμη με ευρωπαϊκό προσανατολισμό.
Έτσι μόνο μπορέσαμε μαζί με την Κομμουνιστική Ανασυγκρότηση της Ιταλίας, την Ενωμένη Αριστερά της Ισπανίας, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γαλλίας να γίνουμε συνιδρυτές του Ευρωπαϊκού Αριστερού Κόμματος. Ενός πρωτότυπου και μοναδικού δημοκρατικού εγχειρήματος ενιαίας προγραμματικής και αγωνιστικής δράσης της αριστεράς σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Για το ευρωπαϊκό 35ωρο. Για την κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας και τη μεταβολή του σε Σύμφωνο Ανάπτυξης και Κοινωνικής Σύγκλισης. Για την υπεράσπιση των δημόσιων και κοινωφελών υπηρεσιών. Για ίσα δικαιώματα για τους μετανάστες. Για την ειρήνη και τις ελευθερίες.
Έτσι μπορέσαμε, εμείς μόνο, με την αρνητική στάση και των τριών άλλων κοινοβουλευτικών κομμάτων, να διεκδικήσουμε την εφαρμογή στην Ελλάδα της οδηγίας 70/99 για τους συμβασιούχους. Χάρη ακριβώς στην ενεργητική ευρωπαϊκή πολιτική μας συμβάλαμε στη δημιουργία εδώ και τρία χρόνια αυτού του μεγάλου κινήματος των συμβασιούχων, που συνένωσε τις διάσπαρτες δυνάμεις των σχολικών φυλάκων που δεν ξέρουν τι θα πει άδεια, των εργαζομένων στην ΕΡΤ που είναι ηλεκτρολόγοι και εμφανίζονται ως καθαρίστριες, των υπαλλήλων του ΟΠΑΠ που υπογράφουν κάθε μέρα ημερήσια σύμβαση εργασίας, των γυναικών που απασχολούνται στα ΚΕΠ και η εγκυμοσύνη είναι λόγος απόλυσης και τόσων άλλων.
Εμείς συγκρουόμαστε με τις κατεστημένες πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως εκφράζονται και στο Ευρωσύνταγμα, που γεννούν την ανεργία, που έφεραν στη Γερμανία περισσοτέρους ανέργους από ότι στην άνοδο του Χιτλερισμού, που αποδομούν το κοινωνικό κράτος, που επιδιώκουν να γενικεύσουν το σύστημα της ιδιωτικής ασφάλισης που εγκαινιάσθηκε στη Χιλή του Πινοσέτ, που προσδένουν την Ευρωπαϊκή Ένωση στις επικίνδυνες ατλαντικές σκοπιμότητες. Όχι όμως με μια ηττοπαθή ελληνική αναδίπλωση, που δεν οδηγεί πουθενά. Είμαστε ένας παραπόταμος που συμβάλλει στο να γίνει το μεγάλο ποτάμι της ευρωπαϊκής ανατρεπτικής Αριστεράς.
Και με την ευκαιρία: Ζητάμε δημοψήφισμα και στην Ελλάδα για το ευρωσύνταγμα. Δεν μπορεί ερήμην του λαού να δεχθούμε δεσμεύσεις που θα τον επιβαρύνουν επί δεκαετίες.
Μεθαύριο, 16 Φεβρουαρίου, μπαίνει σε εφαρμογή το Πρωτόκολλο του Κυότο και παίρνει ισχύ διεθνούς δικαίου.
Χαιρετίζουμε αυτό το πρώτο βήμα. Γνωρίζουμε πόσο μετριοπαθή ή και άτολμα είναι τα όσα περιλαμβάνει ως προς τους στόχους, ως προς τα μέσα, στον αγώνα για την καταπολέμηση των αιτίων που προκαλούν τις αδιαμφισβήτητες πια και εμφανείς και ιδιαιτέρως επικίνδυνες κλιματικές αλλαγές. Είναι ένα βήμα που δείχνει τη σωστή κατεύθυνση για ένα άλλο περιεχόμενο της παγκοσμιοποίησης.
Καταγγέλλουμε την υπαναχώρηση των ΗΠΑ, που ενώ αρχικά είχαν συμφωνήσει, απέσυραν την υπογραφή τους μόλις την Κυβέρνηση ανέλαβε ο κ. Μπους !Με αυτή την απόφαση η αμερικανική ηγεσία έδειξε πώς εννοεί την παγκοσμιοποίηση, την ασυδοσία δηλαδή των οικονομικών συμφερόντων, στη συγκεκριμένη περίπτωση των πετρελαϊκών εταιριών που στήριξαν και στηρίζουν τον κ. Μπους.
Παρά την αμερικανική αντίθεση, βρέθηκαν αρκετές χώρες στον κόσμο, από την ΕΕ έως τη Ρωσία που επικύρωσαν το Πρωτόκολλο και του έδωσαν ισχύ διεθνούς δικαίου.
Αυτή η εξέλιξη δείχνει ότι είναι δυνατό, ακόμα και σήμερα, σε συνθήκες αμερικανικής αυτοκρατορικής φιλοδοξίας, να γίνουν θετικά βήματα όταν υπάρχει επαρκής πολιτική βούληση και ενότητα, και όταν η διεθνής κοινή γνώμη και τα κινήματα των πολιτών, ακόμα και μέσα στις ΗΠΑ, μένουν σταθερά σε θέσεις ανεξάρτητες από τις επιλογές μιας ασύδοτης και ανεύθυνης οικονομικής παγκοσμιοποίησης.
Θέλουμε να τονίσουμε όμως το πόσο ανεύθυνη είναι και η ελληνική πολιτική σχετικά με το σοβαρό αυτό ζήτημα, τόσο επί ΠΑΣΟΚ όσο και επί ΝΔ. Στα λόγια γενικώς στηρίζουμε τα όσα προβλέπει το Πρωτόκολλο. Αρνούμαστε όμως ουσιαστικά να εφαρμόσουμε τα όσα μας αφορούν ως προς τις εκπομπές αερίων θερμοκηπίου. Ξεπερνάμε δραματικά τα όρια που έχουμε συμφωνήσει.
Είναι καθήκον μας να θυμίσουμε το σύνθημα του οικολογικού κινήματος «σκέψου πλανητικά και δράσε τοπικά», και να αγωνιστούμε για να συμβάλει δημιουργικά και η χώρα μας στον αγώνα κατά των κλιματικών αλλαγών παίρνοντας όλα τα μέτρα πολιτικής που μπορεί να πάρει.
Η κυρίαρχη πολιτική για την προστασία του περιβάλλοντος, την ποιότητα ζωής των πολιτών στις πόλεις ΄ή απέναντι στις προκλήσεις κατά της δημόσιας υγείας ή της ασφαλούς κατανάλωσης παρουσιάζει επικίνδυνες ελλείψεις, πράξεις και παραλείψεις. Οι ελεύθεροι χώροι των πόλεων μας υφίστανται πρωτοφανή και ταπεινά κερδοσκοπική επίθεση. Οι μεταολυμπιακές χρήσεις των έργων στην Αθήνα δεν έχουν ακόμα διευκρινιστεί. Όσα διοχετεύονται στα ΜΜΕ δεν προοιωνίζονται τίποτε το καλό για την πόλη και τους πολίτες. Δεν προβλέπουν απελευθερώσεις χώρων. Αντίθετα προαναγγέλλουν και νέες επιβαρύνσεις για το αστικό περιβάλλον στο όνομα ιδιοτελών «αξιοποιήσεων» .
Οι προστατευόμενες οικολογικά περιοχές της χώρας δεν προστατεύονται και διεκδικούνται για οικονομικές χρήσεις κάθε είδους. Η ρύπανση και μόλυνση των υδάτων, επιφανειακών και υπόγειων, αλμυρών και γλυκών, αυξάνονται επικίνδυνα, η νιτρορύπανση οδηγεί περιοχές της χώρας στο να μην έχουν νερό να πιουν, θαλάσσιες περιοχές νεκρώνονται, λίμνες όπως η Κορώνεια ουσιαστικά εξαφανίζονται-Τα απορρίμματα και τα απόβλητα κάθε είδους αυξάνονται σε ποσότητα και σε επικινδυνότητα, η διάθεση τους γίνεται με παράνομους και επικίνδυνους τρόπους, η κοινοτική και ελληνική νομοθεσία παραβιάζεται, η χώρα οδηγείται συνεχώς στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο:παράνομες χωματερές, σφαγεία.
Η οικολογία όπως και ο κοινωνικός μετασχηματισμός είναι καθολική δύναμη ρήξης. Η οικολογική διάσταση είναι κεντρική συντεταγμένη όχι μόνο στον τίτλο μας, αλλά στην ταυτότητά μας, την ιδεολογία, τη δράση μας.
Ας συναντηθούμε με τις αυθεντικές, τοπικές οικολογικές κινήσεις. Για τα μεταλλαγμένα. Για τη Βιολογική γεωργία. Για μια εναλλακτική κατανάλωση. Για τη βιοποικιλότητα. Για τη βιώσιμη ανάπτυξη. Ας τις ενισχύσουμε. Ας τις στηρίξουμε. Ας δώσουμε στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές ένα σαφές οικολογικό στίγμα.
Στο Συνέδριο του Κόμματός μας είπαμε: Είναι η ώρα να βγούμε όλοι έξω από την Κουμουνδούρου. Να βρεθούμε μέσα στην κοινωνία και τα προβλήματά της. Κι αρχίσαμε να το κάνουμε. Και τολμήσαμε, μετά 12 χρόνια, την πρώτη συγκέντρωση σε γήπεδο. Και, όπως βλέπετε, δεν το μετανιώνουμε.
Προτεραιότητα για το κόμμα μας είναι η μάχη ενάντια στην ανεργία. Και μαζί της ενάντια στην ακρίβεια.
Αγαπάμε τον τόπο μας. Όπου όμως και αν ταξιδέψουμε η Ελλάδα μας πληγώνει.
Στα νυχτερινά Τεχνικά Επαγγελματικά Εκπαιδευτήρια της Θεσσαλονίκης και της Νέας Φιλαδέλφειας, όπου χιλιάδες νέοι άνθρωποι είναι ταυτόχρονα εργαζόμενοι και μαθητές. Όπου κρύβουν ότι είναι μαθητές για να μην απολυθούν. Όπου δεν διαθέτουν ούτε άδεια για εξετάσεις, ούτε ειδικά επιδόματα, ούτε στοιχειώδεις υποδομές, ούτε επαγγελματική κατοχύρωση για τις σπουδές τους.
Στα εργοστάσια ιματισμού της Μακεδονίας όπου στέκουν τα στοιχειωμένα κτίρια, με δεκάδες χιλιάδες απολυμένους γιατί έχουν μεταφέρει τις εργασίες τους στις Βαλκανικές χώρες χαμηλού κόστους ή γιατί έχουν γονατίσει από τις κινεζικές εξαγωγές.
Σε βιομηχανίες-πρότυπο, όπως η OPTICAL MEDIA PRODUCTION EUROPE στη Θήβα, η πρώτη εταιρεία παραγωγής οπτικών δίσκων σε ολόκληρη την Ευρώπη, εγκαινιασμένη προεκλογικά τον Νοέμβρη του 2003 από τον Κ. Σημίτη και τώρα χρεοκοπημένη και εγκαταλελειμμένη σε μια τελευταία προσπάθεια αυτοδιαχείρισης των έμπειρων στελεχών και εργατών της να την κρατήσουν στη ζωή.
Είναι εθνικά και κοινωνικά ανεπίτρεπτο για την Ελλάδα του 2005 ένας στους 5 κατοίκους της να είναι φτωχός, ένας στους 10 να είναι σε ακραία κατάσταση φτώχειας με ημερήσιο εισόδημα κάτω από 8 ευρώ, ένας στους 10 να είναι άνεργος και από αυτούς μόνο το 1/3 και μόνο για 12 μήνες να παίρνει επίδομα ανεργίας μόλις 10 ευρώ την ημέρα, ένας στους 10 να αμείβεται με 21 ευρώ καθαρά την ημέρα ως κατώτερο μεροκάματο, ένας στους 10 να παίρνει σύνταξη από 6 μέχρι 14 ευρώ την ημέρα, ένα στα 3 νέα παιδιά μέχρι 29 χρονών να είναι άνεργο.
Ο ΟΟΣΑ κατατάσσει την Ελλάδα Τρίτη μεταξύ των μελών του με κριτήριο την ανισότητα, σε θέση παραπλήσια με την Τουρκία. Ακόμα και οι ΗΠΑ, που αποτελούν παράδειγμα κοινωνίας ανισοτήτων, καταλαμβάνουν την πέμπτη θέση σε αυτή την κατάταξη.
Το εισόδημα των 20% περισσότερο εύπορων Ελλήνων είναι σήμερα 6 φορές υψηλότερο από το εισόδημα των 20% λιγότερο εύπορων Ελλήνων. Σε καμιά άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν παρατηρείται τέτοια ανισότητα. Στην Σουηδία η αντίστοιχη διαφορά ανέρχεται σε 3,5 και στη Δανία 3 φορές.
Αντίστοιχα είναι τα προβλήματα των άλλων λαϊκών στρωμάτων, των αγροτών, των βιοτεχνών, των μικρών επιχειρήσεων.
Η Κυβέρνηση της ΝΔ με τον αναπτυξιακό και φορολογικό νόμο ακολούθησε σκληρές ταξικές επιλογές. Ενίσχυσε τους μεγάλους. Αποδυνάμωσε τους μικρούς.
Το τοπίο γίνεται σκοτεινό με την «απογραφή», με την επιτήρηση από την Ε.Ε., με το έλλειμμα στο δημοσιονομικό και στο ισοζύγιο πληρωμών.
Είναι Φλεβάρης, ξεμυτίζει η άνοιξη κι εμείς μπαίνουμε σε ένα βαρύ κοινωνικό χειμώνα. Η ΝΔ θα μας βρει απέναντί της. Σε μια σκληρή αντιπολίτευση μέσα κι έξω από τη Βουλή.
Οι ζώνες της φτώχειας και της ανέχειας είναι οι χαμένες πατρίδες της αριστεράς, από τις οποίες έχουμε εξοριστεί. Είναι κοινωνικός χώρος σύμφυτος με τον ορισμό της αριστεράς ως δύναμης κοινωνικής απελευθέρωσης. Είναι οι ιστορικές ταξικές συντεταγμένες μας.
Θα επαναπατρισθούμε.
Με μια προγραμματική δράση που εστιάζεται στην αντιμετώπιση της ανεργίας, της επισφαλούς εργασίας, των συντάξεων ντροπής, της συνθλιβής της οικογενειακής αγροτικής εκμετάλλευσης.
Με την ανάδειξη ενός λόγου που συνδυάζει ξανά τα συναισθήματα, τις πίκρες, τις προσδοκίες των λαϊκών στρωμάτων με τις αξίες της αριστεράς.
Με μια έντιμη στάση που δεν θα προσανατολίζεται στην ψηφοθηρία. Θα αποδεσμεύει τις δυνατότητες κοινωνικής συμμετοχής και αυτοοργάνωσης. Θα επαναφέρει την αυτοεκτίμηση και τον αυτοσεβασμό τους.
Αγωνιζόμαστε για:
Με έκπληξη πληροφορηθήκαμε τις προτάσεις του Υπουργείου Οικονομίας για το ασφαλιστικό των Τραπεζών.
Η κυβέρνηση της ΝΔ είχε υποσχεθεί προεκλογικά αλλά και μετεκλογικά ότι δεν πρόκειται να θίξει τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα των εργαζομένων. Όπως και η προηγούμενη ενέπαιζε τον ελληνικό λαό.
Οι προτάσεις του κ.Αλογοσκούφη για το ασφαλιστικό των Τραπεζών κατακρεουργούν στην κυριολεξία τις συντάξεις των εργαζομένων. Τηρουμένων των αναλογιών συνιστούν ένα αντιασφαλιστικό πραξικόπημα σαν τα μέτρα Γιαννίτση επί κυβέρνησης του Κ. Σημίτη.
Και το χειρότερο επιχειρούν να φορτώσουν στο ΙΚΑ ασφαλιστικές υποχρεώσεις πολλών δις ευρώ των Τραπεζών παρά τα γνωστά τοκογλυφικά κέρδη των τελευταίων.
Αυτή η προσπάθεια θα μας βρει αντιμέτωπους στις πρώτες γραμμές.
Το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας μας χρειάζεται στήριξη και αναβάθμιση και όχι επιλογές αποδιάρθρωσης.
Σήμερα επίσης ο κ. Αλογοσκούφης ανακοίνωσε την εισοδηματική πολιτική για το 2005.
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση στο όνομα της ευρωπαϊκής επιτήρησης και με πρόσχημα τα ελλείμματα εγκαινιάζει μια νέα μακρόχρονη εξουθενωτική λιτότητα σε μισθούς και συντάξεις.
Οι αυξήσεις του 3% και κάτι και τα ψιχία στο ΕΚΑΣ και τις αγροτικές συντάξεις οδηγούν σε μεγάλη μείωση του εισοδήματος των εργαζομένων σε μια περίοδο που η ακρίβεια κυριολεκτικά καλπάζει ανεξέλεγκτη και δεν αποτυπώνεται στον επίσημο τιμάριθμο.
Το κρίσιμο ρώτημα που τίθεται είναι: Αποτελούν όλες αυτές οι επιλογές μονόδρομο; Πρέπει επομένως να συνεχιστούν σε ακόμα χειρότερη έκδοση; Είναι μονόδρομος μια πορεία που παραδίδει τα πάντα στις κεφαλαιαγορές, στην κερδοσκοπική απληστία, στις ιδιωτικοποιήσεις, στους επιχειρηματικούς ομίλους; Είναι μονόδρομος μια στρατηγική που καταλήγει σε μισούς μισθούς, σε μισές συντάξεις, σε εργασία χωρίς δικαιώματα παρά μόνο υποχρεώσεις, στη νέα φτώχεια, την ανεργία, την ημιαπασχόληση, την ανασφάλεια και τελικά τη μισή ζωή;
Είναι δυνατό οι εργαζόμενοι να έχουν τιμές Βρυξελών και μισθούς Βαλκανίων και σε λίγο μισθούς Κίνας;
Η δική μας απάντηση είναι ένα κατηγορηματικό όχι.
Αυτές οι επιλογές μοιάζουν με μονόδρομο όσο κυριαρχεί ο σημερινός δικομματισμός.
Η δική μας απάντηση συνοψίζεται στο τετράπτυχο : Ανάπτυξη, κοινωνικό κράτος, απασχόληση, προστασία του περιβάλλοντος.
Οφείλουμε να σταθούμε δίπλα στον αγροτικό κόσμο, στον κόσμο που ζει, παράγει και δημιουργεί στην ύπαιθρο και που θέλει να εξακολουθήσει να το κάνει. Στον αγροτικό κόσμο που βλέπει τις τιμές των αγροτικών προϊόντων, τα εισοδήματα και τις κοινωνικές παροχές να βρίσκονται στο χαμηλότερο σημείο τους την ίδια στιγμή που η ακρίβεια είναι στα ύψη. Που ζει με την αγωνία και την αβεβαιότητα για το μέλλον του μπροστά στην επερχόμενη σύνθλιψη της μικρής και μεσαίας οικογενειακής αγροτικής εκμετάλλευσης από τις ανατροπές που φέρνει η νέα Κοινή Αγροτική Πολιτική και η απουσία κάθε εθνικής αγροτικής πολιτικής.
Όχι μόνο γιατί μας συγκινούν οι ρυτίδες τους και τα ροζιασμένα χέρια τους. Αλλά γιατί χρειαζόμαστε σαν χώρα τον πρωτογενή τομέα ως παραγωγικό οικονομικό κλάδο. Αποτελεί τη βάση για την ανάπτυξη της μεταποίησης, για την επιβίωση της περιφέρειας. Προσφέρει απασχόληση σε περίοδο που τα ποσοστά ανεργίας της Ελλάδας είναι από τα υψηλότερα της Ε.Ε. Εγγυάται ουσιαστικά, παρά τις κατηγορίες που δέχεται, την προστασία του περιβάλλοντος, την διατήρηση του πολιτισμού και της κουλτούρας μας.
Θα υπερασπιζόμαστε αδιάλλακτα τα δικαιώματα των μεταναστών, που η νέα διεθνής τάξη έχει ξεριζώσει από τις κοινότητες και τον πολιτισμό τους. Ταυτόχρονα θα δίνουμε ένα πεισματικό αγώνα για να μη φυτρώσει ο εθνικισμός και ο ρατσισμός στη ψυχή των λαϊκών στρωμάτων που ωθούνται να βρουν καταφύγιο από μια σκληρή πραγματικότητα σε μια φαντασιακή κοινότητα εθνικής πρωτιάς και φυλετικής ανωτερότητας.
Το πραγματικό δίλημμα δεν παύει να είναι ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία. Δεν θα σταματήσουμε να διακηρύσσουμε την αυτονόητη σε μας αλήθεια ότι Έλληνες και αλβανοί ή Κούρδοι εργάτες είναι αδέλφια.
Είπαμε ότι πρώτος στόχος μας είναι η πάλη ενάντια στην ανεργία.
Και στην πάλη μας αυτή πρώτος στόχος πρέπει να είναι η δημιουργία ενός μεγάλου κινήματος των ανέργων.
Η δύναμη του συστήματος είναι ότι ο κόσμος της ανεργίας είναι κατακερματισμένος, διάσπαρτος, κρυμμένος στις πιο διαφορετικές γωνιές. Και στη σκιά.
Είναι ο/η απόφοιτος του Λυκείου και του Πανεπιστημίου που φθάνει στα 30 χρόνια και μένει ακόμα στο παιδικό δωμάτιο με τα στρατιωτάκια και τη Barbie. Είναι η εργάτρια που απολύθηκε μαζί με 3 συναδέλφους της γιατί τόλμησαν να καταγγείλουν τον προϊστάμενο για σεξουαλική παρενόχληση. Είναι οι εργάτριες της Σίσερ-Παλάς γιατί έκλεισε το εργοστάσιο. Είναι τα παιδιά με τα μεταπτυχιακά από την Αγγλία και την Αμερική και αναρωτιούνται γιατί τόσα χρόνια. Είναι οι συμβασιούχοι του Υπουργείου Πολιτισμού που πετάγονται στο δρόμο. Είναι οι 50άρηδες που λίγο πριν το «αμήν» βρέθηκαν χωρίς δουλειά.
Η δύναμη του συστήματος είναι η διαίρεση και ο φόβος.
Η δική μας δύναμη είναι η ενότητα, το θάρρος και η αισιοδοξία.
Είναι δύσκολο να ενώσουμε τόσο ετερογενείς δυνάμεις. Το κάναμε όμως με τους συμβασιούχους. Θα το κάνουμε και με τους ανέργους.
Ας ανοίξουμε πόρτες και παράθυρα στα κομματικά μας γραφεία. Δεν μας χρειάζονται για τις συνεδριάσεις των τάσεων τις νύχτες. Ας γίνουν κέντρα εξόρμησης, δραστηριοποίησης, συνάντησης, πληροφόρησες με σκοπό τη δημιουργία κινημάτων και επιτροπών ανέργων.
Δείγμα της κρίσης που αντιμετωπίζει το σύστημα συνολικά στη χώρα μας είναι τα «τέρατα και σημεία» που βλέπουμε σήμερα στην ηγεσία της εκκλησίας.
Η κρίση εμφανίστηκε με εκρηκτικό τρόπο. Η κοινή γνώμη, και ιδιαίτερα οι πιστοί, παρακολουθεί εμβρόντητη. Σκάνδαλα. Διασυνδέσεις με μυστικές υπηρεσίες και εμπόριο όπλων. Στελέχη της ιεραρχίας αντί να κτίζουν την εκκλησία ως ένα πνευματικό καταφύγιο σε ένα κόσμο με ανεργία, φτώχεια, μοναξιά, απόγνωση, υπαρξιακά αδιέξοδα την αντιμετωπίζουν ως «Χρυσοπηγή», ως «Πηγή Χρυσού».
Ας σταματήσει όμως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να παριστάνουν τους έκπληκτους. Είναι πολιτικά κόμματα. Δεν είναι ούτε Αρσακειάδες ούτε Μωρές Παρθένες.
Η Αριστερά και η προοδευτική σκέψη έχει θέσει νηφάλια και ουσιαστικά όλα αυτά τα ζητήματα προς επίλυση στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες- και στην Ευρώπη εδώ και εκατονταετίες.
Μας αγνοούσαν. Κάτω από την πίεση που ασκούσαν τα άμφια Μητροπολιτών. Οι παραθρησκευτικές οργανώσεις. Η αναζήτηση εκλογικής πελατείας. Το σκληροπυρηνικό και αδιαφανές κατεστημένο της ιεραρχίας το οποίο εκπροσωπεί ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος.
Δεν μπορεί σήμερα ο Πρωθυπουργός να σιωπά και να είναι κλεισμένος στα ανάκτορα του Μαξίμου, να δηλώνει «απών», όταν ο Πρόεδρος του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς την περασμένη Παρασκευή του έχει απευθύνει ερώτηση για το εκκλησιαστικό. Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο; Ποιος θα διαμορφώσει την πολιτική για το εκκλησιαστικό; Ο Πρωθυπουργός και το Υπουργικό Συμβούλιο; Ή οι συντονιστές των τηλεοπτικών «τοκ-σόου», όπου κυριαρχούν για εβδομάδες τα σκάνδαλα στην εκκλησία, με μια κυβέρνηση βουβή και κουφή;
Δεν μπορεί ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να κάνει υπαινιγμούς για «χωρισμό εκκλησίας-κράτους» σήμερα. Ποιος κυβερνούσε 20 χρόνια για να φτάσουμε σε αυτή τη φοβερή κατάσταση; Να βγουν στον άμβωνα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που απέρριψαν τις προτάσεις μας στη Συνταγματική αναθεώρηση και να μας ζητήσουν συγγνώμη.
Εμείς δεν θέλουμε να πάρουμε εκδίκηση απέναντι σε κανένα. Θέλουμε τον χωρισμό εκκλησίας-κράτους για να σταματήσει ο χωρισμός της εκκλησίας από τις αξίες της κοινωνικής προσφοράς και της ταπεινότητας, από τον ποιμαντικό και παρηγορητικό λόγο της.
Γνωρίζουμε ότι η πλειοψηφία του ελληνικού λαού είναι πιστοί. Γνωρίζουμε ότι πολλοί έλληνες της διασποράς θεωρούν το θρήσκευμά τους ως στοιχείο της ταυτότητάς τους. Είδαμε τώρα Ελληνοβραζιλιάνους της τρίτης γενιάς, που έχουν ξεχάσει την ελληνική γλώσσα, να μας λένε με περηφάνεια ότι νυμφεύτηκαν με τον Βραζιλιάνο, άλλου δόγματος, σύντροφό τους στην ορθόδοξη εκκλησία. Το «μακάριοι οι φτωχοί» αγγίζει και τη δική μας ψυχή. Οι ιερείς που δουλεύουν με τους μετανάστες και τους απόκληρους είναι πολύτιμοι για την κοινωνία.
Δεν επιχαίρουμε για τα σήριαλ με τις σεξουαλικές περιπέτειες εκκλησιαστικών ηγετών. Όχι μόνο γιατί η σεξουαλική ζωή είναι ιδιωτικός χώρος κάθε ατόμου. Αλλά γιατί γνωρίζουμε ότι μεγαλύτερο πρόβλημα από την παραβίαση των εκκλησιαστικών νόμων της αγαμίας είναι η επιβολή ως νόμου της αγαμίας που αγνοεί και συγκρούεται με την ανθρώπινη φύση. Είναι αυτή που οδήγησε στα εκτεταμένα κρούσματα παιδοφιλίας στην Καθολική Εκκλησία της Αμερικής.
Θέλουμε τον χωρισμό Εκκλησίας-Κράτους για να απελευθερωθεί το κράτος από επικίνδυνους αναχρονισμούς και δεσμεύσεις.
Δεν μπορεί οι μαθήτριες του Λυκείου να μαθαίνουν με CD-ROM που κυκλοφόρησε το 2003 ότι «το AIDS δεν αντιμετωπίζεται με προληπτικά μέτρα». Ότι η άμβλωση, που είναι νόμιμη, είναι έγκλημα ανάλογο με αυτό που έκανε ο Χίτλερ. Πριν γίνει «παιδί του Θεού» ένα βρέφος είναι παιδί της μάνας του. Έγκλημα είναι να την υποχρεώσει να έχει και παιδί προϊόν βιασμού, ένα παιδί που μισεί. Κανείς δεν θα κάνει την πατρίδα μας Τέξας των Ευαγγελιστών του Μπους. Αντί να μάθουν σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και μεθόδους πρόληψης.
Δεν γίνεται στην Ελλάδα να είναι μαρτύριο η ταφή των αγαπημένων που έφυγαν από αυτό τον κόσμο. Να ξεθάβουν όπως-όπως τα σώματα, πολύ συχνά να μην έχει ολοκληρωθεί η αποσύνθεση, και να στοιβάζονται με μακάβριο τρόπο μέσα σε σακιά. Κι όλα αυτά επειδή δεν τολμούν οι πολιτικές ηγεσίες να θεσπίσουν, προαιρετικά, για όσους το επιθυμούν, την καύση των νεκρών.
Δεν μπορεί το εισόδημα από ακίνητα των διαφόρων μητροπόλεων να οδηγείται σε μηδενικό φορολογικό συντελεστή και τα ακίνητα του ΙΚΑ η του ΤΕΒΕ να έχουν φόρο 38%.
Εμείς ζητάμε τον χωρισμό ως μια νηφάλια, έντιμη, ισορροπημένη διευθέτηση των σχέσεων κράτους και ορθόδοξης εκκλησίας, με σεβασμό στην ισοτιμία όλων των άλλων θρησκευμάτων και δογμάτων που λειτουργούν στην Ελλάδα:Καθολικούς, Διαμαρτυρόμενους, Μουσουλμάνους, εβραίους, Βουδιστές.
Τα 10 σημεία για άμεσα μέτρα του Συνασπισμού για τον Πολιτικό Όρκο, για την κοσμική κηδεία και την καύση των νεκρών, για την απόδοση τιμής στην Ορθοδοξία με τις επίσημες αργίες, για τη ρύθμιση της εκκλησιαστικής περιουσίας, για την κατάργηση της μεταξικής νομοθεσίας σε βάρος των άλλων θρησκευμάτων, βρίσκουν σήμερα ευρύτατη απήχηση στην κοινωνία.
Μπορεί να είμαστε ακόμα από εκλογική άποψη ένα μικρό κόμμα. Οι ιδέες μας όμως είναι μεγάλες μέσα από το απόθεμα επεξεργασιών της ανανεωτικής αριστεράς σε ολόκληρη την Ευρώπη. Δίνουμε τη μάχη για τον σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία. Την ίδια στιγμή όμως είμαστε η δύναμη που δίνει και σταθερά τη μάχη για τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα, για τις ιδέες του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού που απειλούνται από Χριστιανούς Ταλιμπάν και Μουζαχεντίν τόσο στην Ευρώπη όσο και, περισσότερο, στην Αμερική.
Καλούμε όλους και πρώτα από όλα τις γυναίκες και τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ. Όσους στην αρχή της δεκαετίας του 80 αναθάρρησαν με τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων, την αποποινικοποίηση της μοιχείας, την περιορισμένη έστω εκδοχή του πολιτικού γάμου που είδαν μετά από μία 20ετία επισκοποκρατική. Που θέλουν να προστατεύσουν πραγματικά τα παιδιά τους από το AIDS: Ελάτε αυτά που ξεκίνησαν πριν μια εικοσαετία να τα προχωρήσουμε, να τα ολοκληρώσουμε μαζί, με3 το φεμινιστικό κίνημα, με τους προοδευτικούς πιστούς, με τις δυνάμεις της Αριστεράς, με τον Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Υπάρχει ένας ιδιότυπος αποκλεισμός του ΣΥΝ από τα ηλεκτρονικά Μ΄σα Μαζικής Ενημέρωσης - με εξαίρεση σε ένα βαθμό της Κρατικής Τηλεόρασης.
Οι περισσότερες συζητήσεις γίνονται με δύο συνομιλητές-ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Υπάρχουν βέβαια και κάποιες συζητήσεις που γίνονται με τέσσερις συνομιλητές, όσα και τα κοινοβουλευτικά κόμματα. Οπότε η λύση είναι απλή. Δύο του ΠΑΣΟΚ και δύο της ΝΔ.
Πέρασε η εποχή όπου τηρούνταν κάποια προσχήματα: Καλούνταν τότε κάποιοι εκπρόσωποι της Κουμουνδούρου που εκφράζανε στο γυαλί τις απόψεις της Χαριλάου Τρικούπη και που αποτελούν σήμερα στελέχη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας ή των Συμβουλίων Ανασυγκρότησης του ΠΑΣΟΚ.
Δεν πρόκειται να παρακαλέσουμε κανένα. Θα στιγματίζουμε συνεχώς αυτό το γεγονός. Θα διεκδικήσουμε με κάθε τρόπο την εφαρμογή των νόμων και των κανόνων.
Δεν θα σταματήσουμε όμως εδώ.
Σε λίγο καιρό ανοίγει η διαδικασία των νέων αδειοδοτήσεων.
Ο ΣΥΝ- όχι μόνος του, αλλά σε συνεργασία με άλλες κινήσεις και οργανώσεις της Αριστεράς, με προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών- θα καταθέσει φάκελο για την λειτουργία Ελεύθερου Ραδιοσταθμού της Αριστεράς. Και θα καταθέσει φάκελο για τη δημιουργία Ελεύθερου Τηλεοπτικού Σταθμού της Αριστεράς.
Ξέρουμε τις δυσκολίες του εγχειρήματος- οργανωτικές, οικονομικές, πολιτικές. Οφείλουμε όμως να κάνουμε το εγχείρημα. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Στη σκέψη μας δεν έχουμε ξύλινα, κομματικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Έχουμε ένα δίκτυο εναλλακτικής δημοκρατικής ενημέρωσης, πολιτισμού, ψυχαγωγίας συνδεδεμένο με τις εκατοντάδες εγχειρήματα που γίνονται από ομάδες πρωτοβουλίας, από συνοικιακές συσπειρώσεις, από σπουδαστικές πρωτοβουλίες και τόσους άλλους.
Θα συζητήσουμε την ηθική και ουσιαστική στήριξή σας. Και πιστεύουμε ότι θα την έχουμε.
Ορισμένοι πιστεύουν ότι το ενωτικό εγχείρημα του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς ήταν ένας κομήτης, που μας επέτρεψε να μπούμε στο Κοινοβούλιο και μετά εξαφανίστηκε.
Κάνουν μεγάλο λάθος.
Μια από τις προτεραιότητες του Συνεδρίου μας είναι η αναζωογόνηση του εγχειρήματος.
Η ενότητα στη δράση της αριστεράς, σε κοινά αποδεκτούς ριζοσπαστικούς στόχους, δεν είναι επιλογή που μπορούμε να πάρουμε ή να αφήσουμε. Είναι η μοίρα μας. Βρίσκεται στον ίδιο τον γενετικό κώδικα του Συνασπισμού, που με την ίδρυσή του δημιούργησε ένα ισχυρό ηλεκτρικό φορτίο ελπίδας.
Έτσι και ο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς κινητοποίησε μια απρόσμενη δυναμική. Μια μικρογραφία του κλίματος της ίδρυσης του Συνασπισμού στη δεκαετία του 90. Όχι τόσο γιατί άθροισε τις δυνάμεις του κόμματός μας με τις δυνάμεις μικρότερων ομάδων της αριστεράς και των κινημάτων. Κυρίως γιατί λειτούργησε ως σύμβολο έναρξης μιας κοινής πορείας, όπου αριστεροί με διαφορετικό γενεόγραμμα, με αλληλοσυγκρουόμενες οργανωτικές εντάξεις, με διαφορετικά προσωπικά συναισθήματα από προσδοκίες και ματαιώσεις για τους πιο ετερογενείς δρόμους για την σοσιαλιστική επανάσταση, από ενθουσιασμούς και ήττες, είδαν την ευκαιρία να επανεγγράψουν την προσωπική τους πορεία στο κοινό και μακρύ ταξίδι.
Σε συνθήκες ισοτιμίας, αλληλοσεβασμού και ειλικρίνειας ο Σ.Ρ.Ζ επαναλειτουργεί. Ετοιμάζει τη νέα διακήρυξή του. Συμμετέχουμε μαζί σε κοινές πρωτοβουλίες. Σε κεντρικό και σε τοπικό επίπεδο. Ανοίγεται σε δυνάμεις της οικολογίας. Σε δυνάμεις της νεολαίας.
Η μεγάλη πρόκληση όμως είναι το άνοιγμα στους φίλους μας που κάποτε βρίσκονταν στο χώρο του ΠΑΣΟΚ. Που εμμένουν στις ίδιες αξίες και ευαισθησίες για την κοινωνική πρόοδο, για τους συνεταιρισμούς, για την ειρήνη ενάντια στις επιλογές Μπους, για ένα κράτος που δεν θα κυβερνάται από ρασοφόρους. Που θέλουν να δώσουν στην αντιπολίτευση στη ΝΔ ένα βαθύ δημοκρατικό και κοινωνικό νόημα κι όχι να την περιορίσουν σε εναλλαγή κυβερνητικών σχημάτων, σε διαδοχή μηχανισμών εξουσίας.
Το μήνυμα μας προς όλο αυτό τον κόσμο είναι:
Ελάτε μαζί μας. Στον κοινό χώρο του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Να γράψουμε καινούργιες δημιουργικές σελίδες στην ιστορία της Αριστεράς.
Εμείς, για το ενωτικό μας εγχείρημα απευθυνόμαστε σε όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς. Δεν κάνουμε εξαιρέσεις. Δεν ζητάμε πιστοποιητικά ριζοσπαστικών φρονημάτων ούτε μητρώο πρότερου έντιμου βίου. Είμαστε ανοιχτοί.
Πάντα θα υπάρχουν άδειες καρέκλες στο τραπέζι της συνεργασίας.
Καμιά άρνηση όμως δεν θα μας αναστείλει. Το πάρτι θα γίνει ακόμα και αν δεν έρθουν όλοι οι καλεσμένοι.
Γιατί το γνωρίζουμε πολύ καλά. Τη διαίρεση των αριστερών δυνάμεων την εύχεται με κάθε τρόπο το μεγάλο κεφάλαιο και το πολιτικό κατεστημένο. Και την πληρώνει η εργατική τάξη.
Η ενότητα στη δράση των αριστερών δυνάμεων είναι η μεγάλη ισχυρή ελπίδα για την εργατική τάξη. Και η ισχυρή απειλή για το μεγάλο κεφάλαιο και το κατεστημένο.
Απευθυνόμαστε στον κόσμο της αριστεράς: προοδευτικούς αριστερούς σοσιαλιστές, κομμουνιστές, ανένταχτους. Στηρίξτε την ενωτική μας πρόταση, ελάτε να βγάλουμε την αριστερά από τον κατακερματισμό, τη μιζέρια. Ελάτε να εμπνευσθούμε από τις μεγάλες στιγμές της ιστορίας. Ελάτε να αποκολληθούμε από μια αυτιστική προσκόλληση στο παρελθόν και να δούμε με τόλμη το μέλλον.
Οι δυνατότητες της συνεργασίας στα πλαίσια του ΣΡΖ θα είναι πολύτιμες για τις δημοτικές εκλογές. Για να δυναμώσουμε τις δημοτικές μας κινήσεις, να δημιουργήσουμε νέες. Για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα της αυτοδιοίκησης μέσα από τη λογική της κοινωνίας και των κινημάτων.
Βέβαια ο ΣΡΖ είναι μια αφετηρία. Αν ήταν τα όρια των συμμαχιών μας για την αυτοδιοίκηση θα είχαμε αποτύχει. Αντίθετα, με τη συνεργασία της αριστεράς, με ένα συγκροτημένο εναλλακτικό πρόγραμμα για την αυτοδιοίκηση που θα δίνει στους θεσμούς τη νέα κοινή ελπίδα, με κινηματική λογική, μπορούμε να συναντήσουμε δυνάμεις ευαισθησίας, συμμαχητές που προέρχονται από άλλους πολιτικούς χώρους σε συναντήσεις πολύ πιο ευρείες, πολύ πιο αξιοποιήσιμες, πολύ πιο βιώσιμες, πολύ πιο πειστικές από ότι στο παρελθόν.
Νέοι και νέες, Θα ήθελα να κλείσω απευθυνόμενος σε σας.
Η νεολαία του Συνασπισμού έχει πείσμα, ευρηματικές πρωτοβουλίες, μας έχει δώσει πολλά.
Όμως εμφανίζεται ως ιστορία.
Το σύνολο σχεδόν των μελών του Συνασπισμού προέρχονται από νεολαιίστικες οργανώσεις. Ρήγας Φεραίος, ΚΝΕ, άλλες αριστερές οργανώσεις, ανένταχτοι.
Ο Συνασπισμός δεν μπορεί να είναι ένα κόμμα που γερνάει μαζί μας.
Σε όλες τις φάσεις της προσφοράς της η ελληνική αριστερά δεν μπορούσε να «γράψει» χωρίς τη νεολαία.
Οι σημερινοί νέοι ήσασταν στον παιδικό σταθμό όταν κατέρρεε ο «σοσιαλιστικός κόσμος» Δεν ζήσατε ούτε το «πριν» ούτε το «τότε». Είστε μπροστά σε ένα ξένο, ακατανόητο και σιβυλλικό «μετά».
Δεν κατανοείτε εύκολα τον δικό μας κόσμο ιδεών. Και ο καλύτερος κόσμος που αποζητάμε δεν θα είναι ποτέ εφικτός αν δεν γίνει ο κόσμος της νεολαίας. Όχι μιας μικρής της ομάδας. Όλης σχεδόν.
Πυρηνικό σημείο στην ανανέωση του Συνασπισμού αναδεικνύεται η μεταμόρφωσή του σε κόμμα του νέου.
Δεν θέλουμε τους νέους κατ΄εικόνα και ομοίωσή μας. Η νεολαία θα έρθει όχι μόνο για να στηρίξει, αλλά για να αλλάξει. Να φέρει τον αέρα της αμφισβήτησης, τα αδυσώπητα ερωτηματικά της, τα νέα μέτωπα πάλης της δικής της εποχής.
Οφείλουμε να ανοίξουμε τη συζήτηση για το δικαίωμα των νέων στην αποτυχία και στο λάθος. Για τη δεύτερη και Τρίτη ευκαιρία. Για το «μαζί». Για την απελευθέρωση από την αφόρητη πίεση της κατάκτησης της ατομικής πρωτιάς.
Στις προτεραιότητές μας είναι το δικαίωμα στη δουλειά. Το δικαίωμα στη δωρεάν και καλής ποιότητας παιδεία. Η αποποινικοποίηση των χρηστών. Το AIDS. Η ελευθερία στη σεξουαλική έκφραση. Η συνειδησιακή αντίρρηση. Οι νέοι μετανάστες. Ο λαϊκός αθλητισμός που ενώνει.
Ρωτούσα πριν λίγες μέρες κάποιους νέους καλλιτέχνες γιατί δεν στρατεύονται με την Αριστερά.
Μου απάντησαν: «Δεν θέλουμε να πάρουμε την ευθύνη μιας ακόμα μεγάλης διάψευσης. Όπως οι παππούδες μας με το ΕΑΜ. Όπως εσείς με τον παγκόσμιο σοσιαλισμό».
Ήρθαν στο νου μου τα λόγια ενός μεγάλου της Αμερικανικής Αριστεράς, που έφυγε από αυτό τον κόσμο πριν λίγες μέρες. Τον διωγμένο από τον μακαρθισμό συγγραφέα 'Αρθρουρ Μίλλερ.
«Όταν μιλούσα και έγραφα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, ένιωθα σαν να ξαναπαιζόταν ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος- μια ταινία ήττας που είχα ξαναδεί. Έβλεπα τα σπέρματα μιας επερχόμενης νέας απογοήτευσης». Ερωτοτροπούνε με την ιδέα της ατομικής σωτηρίας, με τα λόγια του Ίψεν «Δυνατότερος από όλους είναι αυτός που πιο πολύ από όλους ζει μοναχικά». Τελικά όμως έλεγε πάντα «όχι» στη ψυχή.
«Η αλήθεια ενός ανθρώπου πρέπει να προσθέτει και τη δική της ώθηση στην εξέλιξη της κοινωνικής δικαιοσύνης και αλληλεγγύης. Πρέπει να μεταμορφώνει το πνεύμα της πάλης που ο άμυαλος βρυχηθμός του ακουγόταν όλο και πιο έντονος και από τις δυο άκρες της γέφυρας».
Ο βρυχηθμός ακούγεται τρομερός και σήμερα. Είναι τα αμερικάνικα κανόνια που μετά το Ιράκ στοχεύουν το Ιράν. Είναι τα σπαρακτικά κλάματα των παιδιών της Αφρικής που πεθαίνουν κάθε λεπτό από την πείνα. Είναι οι κραυγές των Αφγανών προσφύγων που βασανίστηκαν σε αθηναϊκό αστυνομικό τμήμα. Είναι η απελπισία των βιασμένων γυναικών στη Πολωνία και στις Αμερικάνικες Πολιτείες όπου απαγορεύονται οι αμβλώσεις.
Νέοι και νέες,
Ελάτε να δώσουμε μαζί τη μάχη για τη συλλογικότητα, για την αλληλεγγύη ενάντια στη φτώχεια, για τον σεβασμό στη διαφορετικότητα, την πολυπολιτισμικότητα, για την ειρήνη ενάντια στον πόλεμο, για τα δικαιώματα.
Για τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS